pleść głupstwa

См. также в других словарях:

• pleść — dk XI, plotę, pleciesz, pleć, plótł, plotła, pletli, pleciony 1. «łączyć pasma czegoś, przekładając jedno przez drugie, trzecie itd.; łączyć pręty, listwy itp., przeciągając, przekładając je jedne przez drugie» Pleść warkocz. Pleść kosze z… …   Słownik języka polskiego

• pleść [i syn.] androny — {{/stl 13}}{{stl 33}} wygłaszać, opowiadać brednie, głupstwa; mówić od rzeczy :{{/stl 33}}{{stl 10}}Ktoś plecie, prawi, wygaduje androny. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• głupstwo — n III, Ms. głupstwowie; lm D. głupstw 1. «coś, co nie ma sensu, głupie powiedzenie, głupi postępek; absurd, nonsens, niedorzeczność, bzdura, brednie» Gadać, pleść głupstwa. Narobić głupstw. Wybić komuś głupstwa z głowy. ◊ Palnąć głupstwo… …   Słownik języka polskiego

• głupstwo — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n I, Mc. głupstwowie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} coś pozbawione sensu; niedorzeczność : {{/stl 7}}{{stl 10}}Opowiadać, pleść głupstwa. Popełnić w życiu wiele głupstw. {{/stl 10}}{{stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• rzecz — 1. Brać się, wziąć się do rzeczy «przystępować, przystąpić do jakiejś pracy, zaczynać, zacząć działać»: „Chłopaki” ostro wzięli się do rzeczy. Najwyższy złapał „drugiego” za głowę i podniósł na wysokość pół metra. W tym czasie inny wskoczył na… …   Słownik frazeologiczny

• trzy — + ż. rzecz.; trzej, trzech, m. os.; DMs. trzech, C. trzem, B. m. os. trzech, ż. rzecz. trzy, N. trzema 1. «liczebnik główny oznaczający liczbę 3» Trzech chłopców, mężczyzn idzie, szło. Trzej chłopcy, mężczyźni idą, szli. Matka z trzema córkami.… …   Słownik języka polskiego

• chlapać — ndk IX, chlapaćpię, chlapaćpiesz, chlap, chlapaćał, chlapaćany chlapnąć dk Va, chlapaćnę, chlapaćniesz, chlapaćnij, chlapaćnął, chlapaćnęła, chlapaćnęli, chlapaćnięty, chlapaćnąwszy 1. «uderzać o wodę, o błoto, o coś mokrego; wylewać płyn… …   Słownik języka polskiego

• mówić — ndk VIa, mówićwię, mówićwisz, mów, mówićwił, mówićwiony 1. «posługiwać się słowami dla komunikowania myśli i przeżyć; mieć zdolność mowy» Dziecko zaczyna mówić. Mówić komuś prawdę, brednie, bajki. Mówić wiersz. Mówić z kimś, komuś o ostatnich… …   Słownik języka polskiego

• pijany — pijanyni 1. imiesł. przymiotnikowy bierny czas. pijać (p.) 2. «odurzony alkoholem, nietrzeźwy; rzadziej: świadczący o czyjejś nietrzeźwości, charakterystyczny dla pijaka» Pijany chuligan. Spojrzeć na kogoś pijanym wzrokiem. ◊ pot. Pijany jak bela …   Słownik języka polskiego

• przestawać — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Id, przestawaćstaję, przestawaćstaje, przestawaćwaj {{/stl 8}}– przestać {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IVc, przestawaćstanę, przestawaćstanie, przestawaćstań {{/stl 8}}{{stl 7}} przerywać robienie czegoś, nie kontynuować… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• język — m III, D. a, N. językkiem; lm M. i 1. «narząd w jamie ustnej, składający się z elastycznych mięśni, pokryty błoną śluzową, mieszczący narządy smaku, biorący udział w ssaniu, żuciu i połykaniu pokarmów; u ludzi ponadto jeden z najważniejszych… …   Słownik języka polskiego